DE Basisemoties - Eigenwaarde

B. De basisprincipes van  Onbaatzuchtige Liefde (O.L.)

1. Je beslist een vertrouwensrelatie met iemand aan te gaan (relationeel, vriendschappelijk, psychotherapeutisch)

   Als je je eigen leven wenst te leiden, dan heb je het recht te kiezen met wie je een vertrouwensrelatie begint.  Je kunt je familie niet kiezen, maar wel je vrienden.

   Anderzijds kun je ook leren je familie te bekijken met twee brillen: hoe ze je onbaatzuchtig en baatzuchtig behandelen. Verwachten ouders onbaatzuchtige trouw of een onbaatzuchtige opvang eens ze oud worden in ruil voor de jaren (blijkbaar baatzuchtige) zorg? Of hebben ze dit voor zichzelf voldoende voorbereid en georganiseerd en laten ze hun kinderen een ‘vrije keus’ hierin?

2. Je wordt verondersteld de andere zijn ‘eigenheid’ te bewaren

   Elke ouder weet hoe verliefd hij kan zijn op zijn kind; elke partner weet hoe verliefd hij kan zijn op zijn geliefde. Net deze vorm van ‘liefde’ wordt beweerd ‘blind’ te zijn, maar wij durven te beweren dat dit het soort kijken is naar een andere met een ‘zuivere bril’.  Zolang je door dit ‘derde oog’ kunt blijven kijken, blijf je kijken tot op de ‘ziel’ of wat dit ook moge wezen: je blijft de andere zijn unieke talenten zien en bent dan ook in staat om ze te laten ontplooien. 

   Waarom voeren we ons kinderen naar de dansles: voor de buitenwereld, een onafgewerkte kinderdroom, of vanuit het talent en de ‘spirit’ van het kind zelf?

   Via Kwaadheid laat je een kind toe om zijn ‘eigenheid’ te bewaren: in die zin is onze Kwaadheid eigenlijk een verdediger van gezonde Eigenwaarde en blijft het als ouders bijvoorbeeld een gezonde, maar zeer moeilijke geestelijke oefening om:
   

   1. deze Kwaadheid toe te laten en het te laten kanaliseren (een eigen Kwaadheidshoekje bijvoorbeeld, naast het liefdevolle hoekje vol knuffels)
   2. toch onze grenzen aan te houden, maar hen toch een grotere kans te geven hier ‘gezond’ mee om te leren gaan.
   3. het onderscheid tussen Kwaadheid en Liefde te maken (heel wat kinderen denken dat bij uiten van Kwaadheid (lichte of zwaardere vormen) ze de liefde voor hun ouders zullen verliezen en ze gaan zich nog meer aanpassen en een stuk van Eigenwaarde afgeven (eigenlijk in ruil voor Baatzuchtigelijke Liefde)
   4. onze kinderen toe te laten hun Kwaadheid ALEEN te mogen uiten (als curatief middel om hun frustraties of onmacht te kanaliseren), want het uiten ervan dient alleen en intiem te gebeuren.

   Hoe nieuwsgierig zijn ouders niet naar de inhoud van de ‘kwade brief naar hun ouders’(zie verder) en hoe dikwijls zien we niet dat Kwaadheid in de puberteit constant ‘op de man’ wordt gespeeld en eigenlijk ook een intiem en individueel ritueel proces van afscheid zou moeten zijn.  Dit in tegenstelling tot het autodestructief proces dat we sociaal-maatschappelijk ‘gewoon’ zijn gaan vinden en beschouwen als puber-gedrag.

3. Je wordt verondersteld ‘jezelf’ te zijn en te blijven

   Jezelf blijven houdt ook in dat je beschikt over enige eigenwaarde.

   Een mooi voorbeeld hiervoor is een zeer intelligente en lieve dame, die met haar 16-jarige dochter op consultatie komt met de openingszin: “Dokter, ikzelf wens niet meer te leven en leef nog enkel voor mijn dochter.  Zij wenst echter niet meer te studeren en te stoppen op school, help haar.”

   Hoe kan ik als buitenstaander een kind helpen dat een duidelijke boodschap krijgt van haar moeder:

   1. het leven is het leven niet waard, want je eigen moeder vindt haar leven niets waard.
   2. als moeder (en rechtstreeks rolvoorbeeld) heb ik het niet goed gedaan en geef ik je over aan iemand dit nu alles moet weten en maar samen met jou moet oplossen: wat niet zo is en moeilijk zal verlopen, gezien de ‘vloek’ van moeder
   3. de ‘psychologische erfenis’ van moeder is duidelijk: ik geef je niets door, want ben zelf niets en zonder het te beseffen ‘vervloekt’ ze haar nageslacht of bezorgt ze het toch een belangrijke psychologische handicap

   Een maatschappelijk ernstige en traumatische paradox is het schijnbaar romantische fenomeen dat wij als ouders bijna automatisch uitspraken doen als: “Indien mijn kinderen er niet meer zouden zijn of komen te overlijden, dan wil ik er niet meer zijn (of zal ik emotioneel gebroken zijn).”  Dit lijkt op het eerste zich zeer mooi, liefdevol en romantisch, maar het houdt ook in:

   • ik leef voor jou, dus jij leeft voor mij
   • emotioneel is mijn Eigenwaarde aan jou verbonden en de jouwe dus ook aan mij (emotionele chantage)
   • naar Emotionele Intelligentie toe remmen we eigenlijk onze kinderen in de zoektocht naar zichzelf en het uitbouwen van ‘hun’ emotionele balans.

   Is dit Liefde?

   • Jezelf blijven houdt voor ons voornamelijk ik dat je blijft werken aan jezelf en dit eigenlijk ook belooft te doen tegenover de andere.

   Het is niet de bedoeling dat je je eigen frustraties doorgeeft of afreageert op de andere. Heel wat ouders willen bijvoorbeeld hun ‘niet beleefde dromen’ in hun kinderen tot uiting zien komen. Dit kan goed bedoeld zijn, maar staat loodrecht op de talenten, de ‘eigenheid’ van het kind of de weg die het zou inslaan, afhankelijk van zijn unieke talenten.

    

4. Je dient eigenlijk voor elke relatie te bepalen wat baatzuchtig en onbaatzuchtig is

   Als je iets ‘geeft’ aan degene waarmee je denkt een vertrouwensrelatie aan te gaan, dan geef je dit zonder hieraan een baatzuchtige ruil te koppelen.  Je doet iets en veronderstelt hiervoor niets fysieks of materieels, geen eeuwige trouw of andere ‘ruilmiddelen’ voor terug te moeten krijgen

5. Een gezonde relatie bestaat uit ‘geven en nemen’
   
   De cirkel van de Liefde houdt eigenlijk iets zeer ‘perverts’ in:
   
   1. Door een ander toe te laten jou op een - onbaatzuchtige of baatzuchtige (heel wat mensen kunnen hier geen onderscheid in maken en vervallen telkens in autodestructieve vormen van relatievorming) - manier te benaderen krijg je eigenlijk informatie terug over jezelf, je talenten, je persoonlijkheid.
   2. Afhankelijk van jou ‘gezonde’ inschatting tegenover deze – onbaatzuchtig en baatzuchtig geschonken – vormen van ‘liefde’ neem je deze informatie op in jezelf en bouw je van kindsbeen af jou ‘illusies’ over jezelf op.
   3. De manier waarop je ouders je hebben opgevoed, bekeken en beoordeeld zal ervoor zorgen hoe je deze ‘gezonde’ inschatting later zelf invult en de cirkel is rond…

   Zie je dus niet de ‘baatzuchtige’ zijde van je ouders (hun pseudo’s dus) en het effect op jouw autodestructieve manier van relatievorming (jouw pseudo’s), dan ben je emotioneel en rationeel blind.

   
   Natuurlijk dient ook rekening gehouden te worden met het fysieke, het materiële en moet je rekening houden met de realiteit. 

   Een huwelijkscontract mag er toch zijn om de realiteit van ziekte, dood, overspel, erfenis en dergelijke op een realistische manier te regelen.  De romantiek is hier totaal niet op zijn plaats en heeft reeds menig hart door naïviteit gebroken.

   Afdelingsregels zijn belangrijk om de fysieke grenzen van de realiteit af te bakenen en er ons al dan niet aan te houden.  Ze herzien kan steeds, maar ze dienen er ‘in se’ te zijn.

   Een mooie symboliek om de functionaliteit van ‘baatzuchtige’ en ‘onbaatzuchtige’ liefde te onderscheiden vindt je terug in het Oude en Nieuwe Testament (toch belangrijke grondleggers van onze cultuur):

   1. Het Oude Testament situeert zich in een tijd van ‘overleven’: dit moet vermoedelijk een harde tijd geweest zijn, waar men de luxe van een sociaal opvangsysteem zoals vandaag niet kon inbeelden.  “Oog om oog, tand om tand”, lijkt me hier zeer op zijn plaats en zou voor elk van ons gelden indien we in de jungle of in staat van oorlog zouden moeten overleven.  Baatzucht primeert hier.
   2. Het Nieuwe Testament verkondigt een boodschap van ‘onbaatzuchtige liefde’ en beweert dat je moet vergeven, zelfs het gezicht te draaien wanneer je geslagen wordt.
      Akkoord, indien het kadert binnenin een vertouwens- en liefdesrelatie, maar totaal niet akkoord, indien er geen opening bestaat tot zo’n relatie of er zelfs helemaal geen is.  Zaken zijn zaken en in de zakenwereld is er geen plaats voor een dergelijke attitude.
      
      Vergeven op zich is trouwens een bizar, dubbel en verwarrend concept en zit verankerd met het eeuwig (verdoemende) schuldconcept van de meeste Religies: je kunt slecht spreken over vergeven indien je schuldig bent en schuld en boetedoening heeft in deze wereld nog niet veel problemen opgelost, integendeel waarschijnlijk zeer veel veroorzaakt.