Emotionele Therapie is eigenlijk niet meer dan het herprogrammeren van negatief (of automutilatief) geprogrammeerde emoties (of management van je brein).

Emoties zijn de psychologische taal van je onbewust functioneren of de expressie van systemen die op de achtergrond van je bewustzijn functioneren (de besturingssystemen van je brein, vergelijkbaar met Windows).  We proberen emoties zowel bewust te beleven en te ‘vatten’ of verstaan.

Maar al te snel spreken we over emoties alsof ze enkel het domein van de psychologie of romantiek toebehoren.  Emoties dienen een biologische achtergrond te kennen of zich ergens in de hersenen te situeren.  We kunnen we niet blijven hangen in een soort (Middeleeuws of Mystiek) bijgeloof dat hun fundament ergens paranormaal zweeft boven ons hoofd of onbewust dient geleefd of beleefd te worden. 

Deze zogenaamde gespletenheid (of dichotomie) van Psychologie en Biologie zit hem enkel vervat in onze Taal (en onze Mythes), maar om de magie ervan niet te bruusk te doorprikken hebben we de beide ‘talen’ gerespecteerd (zie Taal en benadering).

In de loop van de jaren van klinische ervaring en steeds vanuit het oogpunt van Probleem Oplossend Denken (of Problem Solving) hebben we klinisch enkele basisemoties gedestilleerd, dewelke enerzijds de stresstolerantie of emotionele stabiliteit kunnen verhogen (indien ze ‘positief geprogrammeerd’ zijn) en anderzijds de graad van ‘geluk’ kunnen bepalen (zie Basisemoties).  In dit opzicht werd Angst steeds niet als een basisemotie bekeken, maar een ‘perverte’ of ‘negatieve’ emotie.

Naarmate wetenschappelijk onderzoek (Affective Neuroscience) zich verder ontwikkelt lijkt dit een gelukkige keuze te zijn geweest en zullen we steeds pogen de hersensystemen die hierachter schuil gaan te duiden en met de meest recente wetenschappelijke benadering of vondsten.